Jeden z najbardziej spektakularnych rozdziałów historii nauki napisany został przez badaczy nieba. Ich obserwacje i wnioski przyczyniły się do zmiany postrzegania architektury wszechświata. Ziemia, wkomponowana przez Arystotelesa w podksiężycową sferę rządzoną ruchem, otoczona nadksiężycową sferą harmonii Księżyca, Słońca i gwiazd, w XVI stuleciu definitywnie utraciła swe uprzywilejowane miejsce w centrum sferycznego kosmosu.

Opracowana przez Mikołaja Kopernika hipoteza heliocentryczna uruchomiła szereg kolejnych inicjatyw badawczych, które doprowadziły do ostatecznego zerwania z ptolemejsko-arystotelesowskim modelem wszechświata.

Ważną częścią tej historii są książki, dzięki którym zarówno sam Kopernik, jak i jego następcy mogli, włączając się w długą tradycję, poznawać jej prekursorów i publikować efekty własnych działań badawczych.

Wystawa prezentuje jednak nie tylko autorów współuczestniczących w kosmologicznym dyskursie przed i po Koperniku. Daje także wgląd w księgozbiory ludzi, którzy przez stulecia z niemałym sukcesem tworzyli i propagowali naukę, również w Gdańsku, Królewcu czy Wrocławiu, niejednokrotnie osiągając sławę znacznie przekraczającą granice ich małych ojczyzn. Zwiedzający zobaczą księgi z kolekcji A. Glasera, B. Keckermanna, J. Sciurusa , P. Krugera, J. Heckera, J. Heweliusza, W. Raphanusa, P. Titiusa, D. Gralatha, J. Kleina, H. Schwarzwaldta, J. Uphagena i wielu innych.

te